Geschreven op 24 februari 2014 door Nicky Malfliet
Je moet ergens beginnen. Tijdens mijn zwangerschap ben ik met verschillende gevoelens geconfronteerd. Het idee van zwanger te zijn was reeds bij het begin angstaanjagend. Dit wordt vaak stilgezwegen, omdat het volgens verschillende bronnen dan overkomt dat het kind niet gewenst is. Ik vind dit volledige onzin. Je moet het vanuit een ander standpunt bekijken. Het kind dat voorkomt uit de lange zwangerschap (8 maanden lijken precies 2 jaar, want de eerste maand weet je het nog niet) is gewenst.
Waarom moet je als vrouw eerst 9 maanden afzien. Je zet wat uit, je humeur is niet altijd top, je begint te schreeuwen zonder enige aanleiding, … Kan je niet gewoon een kindje laten versturen met de ooievaar zoals ze kinderen jaren wijsmaken. Dan moet enkel de ooievaar afzien, zeker bij een kindje van meer dan 4 kg.
Dit neemt ook veel onzekerheid weg, want op de moment dat je beslist van een kindje toe te laten in je leven, ben je de volgende dag zeker dat het gezond gaat aankomen met de ooievaar. Nu is het 9 maanden leven in twijfel en bij elk doktersbezoek hopen dat het allemaal goed nieuws is.
De laatste maanden zijn nog het ergste, je conditie is ver zoek en een trap beklimmen heeft hetzelfde effect op je lichaam als mannen of vrouwen die de Mont Ventoux op fietsen. Je voeten passen niet meer in je schoenen en eigenlijk zit je te wachten tot dienen kleine zin heeft om te komen. Zeker bij een eerste zoals bij mij, weet je zelf niet waarop je aan het wachten bent.
Ik denk dat het duidelijk is, ik ben geen voorstander van zwanger zijn. Het enige leuke aan heel de ervaring zijn de momenten met je partner. Om toch heel duidelijk te laten weten dat de steun van je partner een enorme meerwaarde is, wil ik die van mij daarvoor zeker bedanken! (Is goedkoper dan een attentie te moeten kopen ;-))
Ik ben dus heel blij dat die lijdensweg achter mij ligt. Tijdens mijn zwangerschap heb ik vaak liggen denken, waarom vinden sommige vrouwen zwanger zijn leuk. Als ik bij vrienden en kennissen liet vallen dat zwanger zijn een hel is, kreeg ik uiteenlopende reacties op mijn soms harde uitspraken. Toch bleef de gedachte dat nog andere mensen met deze bedenkingen moeten rondlopen. Dus begin ik een blog om zo mijn ervaringen met de wereld te delen. Misschien kan ik nog enkele ouders inspireren en helpen door wat tips te geven. En ondertussen kan ik verschillende mensen (lees: niet iedereen die ik ken woont achter de hoek) op de hoogte houden over Mathis en mezelf.
Momenteel ben ik een maand de mama van Mathis, een gezonde jongen van 4095 gram en 51 cm. Ik dacht (meestal is er dan wel enen die zegt je moet niet denken, maar zeker zijn), ik ben zeker dat ik tijd moest maken voor een blog op te richten. Misschien help ik enkele onzekere zwangere zielen en moeders/vaders met deze blog om geen schrik te hebben van al die nieuwe gevoelens. Hopelijk kan je je soms herkennen in mijn verhalen en ik hoor graag wat je zelf denkt!
De tweede dag in de kliniek
Dus zoals ik zei je moet ergens beginnen en vanaf hier begint de blog over de zoektocht van Mathis, Jeroen en mezelf als startende ouders.
